پدر بزرگم  چند بیت شعر زیبا از قدیم الایّام حفظ کرده که بار معنایی بسیار والایی دارند و بسیار آموزنده هستند و این روز ها کم تر از این حرف ها می شنویم یا می بینیم و بیشتر به یک خاطره ی بسیار دور در کودکی تبدیل شده اند که به سختی یادمان می آید:

رنگ زردم را ببین برگ خزان را یاد کن/با بزرگان کم نشین بیچارگان را یاد کن

آهو ز دشتمی رود و صیحه می کشد/صیاد بی هنر و دویدن چه فایده است

دیدن خوش است ماهرخان را به چشم خویش/تعریفشان ز غیر شنیدن چه فایده است

ای بسا معصیت آلوده به تو فرمانم/چندی گویی برسم پیری و من توبه کنم، وقت پیری که رسیدم لحد درمان است.

دنیا به کسی به نا کسان راضی شد/گوساله خلیفه گشت و خر قاضی شد.